sorry

Ik wil graag sorry zeggen al aan de mensen die ik ongerust gemaakt heb. Voor de mensen die niet weten wat er gebeurd is: Carlos en ik hebben een serieuze ruzie gehad. Ik heb mijn koffers gepakt, vliegtuigticket geboekt voor de volgende dag en heb een aantal mensen doodongerust gemaakt door te zeggen dat ik naar huis kwam. 'S nachts ben ik gaan inzien waar ik mee bezig was, Carlos en ik hebben lang gepraat en ik heb de vlucht niet genomen.
En nu voel ik me vreselijk schuldig tegenover jullie.
Het lijkt nu of ik een verschrikkelijk, ongelukkig leven leid in Spanje,maar dat is dus niet zo. Er zijn verschillende redenen waarom het zover gekomen is en ik hoef jullie dat niet te vertellen, maar wil het toch heel graag doen.

* Ik ben vreselijk impulsief. In het algemeen wordt mijn leven er veel interessanter door en beleef ik leuke dingen zoals gaan werken voor Thomas Cook of Jetair ( bij de een kreeg ik een dag bedenktijd, bij de andere 2 uur), maar ik ben dat dus spijtig genoeg ook in ruzies. In België ging ik dan uitrazen bij een vriendin, ging ik fietsen of ontweek ik de persoon een tijdje tot ik mijn verstand terug gevonden had. Hier kan dat allemaal niet. Ik wou echt gaan fietsen en gezellig met mama of papa babbelen of met een vriendin iets gaan drinken om de ruzie in beter perspectief te kunnen zien, en in mijn impulsiviteit is de enige manier dus een vliegtuigticket naar België boeken.
Misschien moet ik toch maar eens een cursus "beheers je impulsiviteit" volgen?

*IK MIS JULLIE SUPERHARD, en ik WEET wal dat papa en Elise nu heel snel komen, maar daar heb je dus helemaal niks aan als je verdrietig of kwaad bent. Ik kan jullie ook niet elke keer als ik droevig of alleen ben bellen, want dan lijkt het of ik hier ongelukkig ben en maken jullie zich ongerust.

*Carlos werkt veel en hard. De hitte is begonnen, een collega van hem ligt al in het ziekenhuis met een zonneslag en toen Carlos zich ook niet goed begon te voelen en even in de schaduw ging zitten kwamen ze hem zeggen dat er genoeg metselaars zijn plaats wilden innemen. Dat is dus de situatie in Spanje. Er is zo veel werkloosheid dat je moet zwijgen en werken anders word je vervangen. En Carlos kennende had hij al lang ontslag genomen moest het kunnen , maar vermits het er niet naar uitziet dat ik snel werk ga vinden (1 miljoen buitenlanders krijgen financiële hulp als ze het land willen verlaten) en vermits voor een metselaar het werk hier echt niet voor oprapen ligt, moet hij braaf knikken en werken. De vrolijke, energieke Carlos lijdt daar verschrikkelijk onder en denkt dan soms dat ik het beter heb, kuisend en me vervelend, wat logischerwijs voor spanningen zorgt.

*Ik hoor enkelen onder jullie al denken: nu lijkt het precies of de ruzie tussen Carlos en Charlotte stelde niks voor.
Nee, ik weet ook dat we er af en toe heeel verschillende ideeën op na houden, dat we koppige en moeilijke personen zijn en ik ben absoluut niet aan het goedpraten dat Carlos heel gemeen kan zijn, maar ik vraag een ding: probeer niet te slecht over ons te denken.
Ik weet dat een aantal onder jullie het niet goed vinden dat ik hier blijf, maar probeer niet te hard te zijn voor mij. Ik doe wat mijn hart zegt en het zinnetje "het verstandigste zou zijn om..." werkt niet bij mij. Mijn hart wint het altijd van mijn verstand, anders was ik blijven studeren, had carriere gamaakt bij Kruidvat, was ik nooit naar Benidorm gegaan,...
Dus ik luister naar mijn hart en als mijn hart ongelijk blijkt te hebben, kom ik naar België en beloof ik er altijd te blijven.

Nogmaals, het spijt me.
Ik zie jullie heel graag en extra bedankt aan Kathleen, Hannah en Elise.

P.S. Ik hoop dat m'n Nederlands deftig is, ik gebruik het niet veel meer...