bijna

Bijna mama. Het kan nu echt niet lang meer duren, hoewel ons kindje het blijkbaar niet slecht vindt in mijn buik. (En ik kan hem geen ongelijk geven, slapen, spelen en eten wanneer je wil)
De laatste week begint ook het kindje zich klaar te maken om geboren te worden en dat maakt het moeilijk. Veel zeer, weëen die geen echte weëen zijn en ons zoontje blijkt niet zoals veel babytjes aanstalten te maken om het rustiger aan te doen, nee integendeel, hij blijft even vrolijk spelen en draaien in mijn buik, hoewel hij daar weinig plaats voor heeft.
Carlos en ik genieten ondertussen nog van onze laatste dagen/weken met z'n tweetjes en we profiteren- vooral in de weekends dan- volop van de zomer. Zwemmen, terraskes doen, een dorpje bezoeken,...

Carlos heeft het heel zwaar gehad op het werk (nog steeds een beetje, maar nu werkt hij minder) en daardoor verloor hij z'n vrolijkheid een beetje en werd hij echt triest bij momenten. Dat is logisch als je zijn werkomstandigheden bekijkt, maar het maakt je zo machteloos. Ondertussen begint het tij te keren en samen met enkele collega's (die ontslagen zijn zonder verwittiging, vergoeding,...) zijn ze naar de vakbond gestapt. De bazen gaan er elke keer opnieuw vanuit dat een metselaar maar een onnozel iemand is, maar daar beginnen ze zich serieus in te vergissen... Carlos heeft zijn papa als steun (die jarenlang zelf baas geweest is en speciaal is teruggekomen van vakantie om Carlos te steunen) en vermits ik toch maar thuis zit, ben ik me beginnen informeren over de Spaanse wetten en Carlos kan nu bij het minste de wet aanhalen, waar de bazen dus echt van achterover sloegen, des te meer, omdat ze altijd zeiden dat de werknemer geen recht had op wat dan ook, of dat Carlos er niks vanaf wist. Zo beslisten zij dat Carlos geen recht had op vaderschapsverlof. Waarom niet? Hij was niet getrouwd. Toen ben ik voor het eerst echt kwaad geworden, ben alle mogelijke instanties afgelopen en elke keer opnieuw kreeg ik te horen dat Carlos als vader alle recht had op dat verlof, getrouwd of niet. Ze proberen echt misbruik te maken van de onwetendheid van een gewone werknemer (wie kent er in godsnaam alle wetten van buiten?) en dat maakt ons heel kwaad, maar het tij is dus aan het keren. Carlos werkt minder, neemt binnenkort vaderschapsverlof en waarschijnlijk voor het eerst (!) betaalde vakantie. En beetje bij beetje is hij ook terug gelukkiger op dat vlak.

Ook ons autoprobleem is opgelost (we hadden een kapotte, oude auto), ondertussen hebben we -weer- een nieuwe auto, maar dit keer geen oud wrak, maar een redelijk nieuwe tweedehands auto dankzij de ouders van Carlos die-na enkele 'gesprekken'- ook door hadden dat wij een goede auto nodig hadden en dat we wel wat hulp konden gebruiken. We zijn er echt heeel blij mee, want Spanje is niet zoals Belgie een land waar je wel met de fiets de meeste dingen kan doen. Het enige probleempje blijft dat we het appartent van Carlos niet verhuurd krijgen, maar ook dat krijgen we wel opgelost.

Natuurlijk horen jullie wel wanneer ons kindje geboren wordt, jullie mogen ook altijd langskomen, maar wie eerst is, is eerst, dus laat het een beetje op voorhand weten alstublieft. Dikke kussen!

Schandalig, maar ondertussen zijn we weeral 2 maanden verder. Gelukkig hou ik jullie via facebook en telefoon toch ook een beetje op de hoogte.
Nog 2 maanden en ik ben mama ... . Nu begint het einde dus echt wel in zicht te komen. Ik voel me eigenlijk heel goed, buiten een paar kwaaltjes zoals heup- en rugpijn, maar dat is normaal, vermits het kindje nu echt wel groot en zwaar begint te worden. Maar ik heb niet te klagen, want ben niet superdik en de schrik dat ik veel plat zou moeten liggen naar het einde toe met mijn heup-en knieproblemen blijken tot nu toe ongegrond.
Papa en Lut hebben zelf mogen constateren dat alles goed is met 'Eduke' ( Of Pablo of Juanneke, of wat dan ook) en met mij en ik heb dan ook echt genoten van hun verblijf hier. Over enkele dagen komt mijn allerliefste zusje dan op bezoek en daar kijk ook heel hard naar uit.
Vervelen doe ik me tot hiertoe nog niet, hoewel mijn contract bij Druni dus officieel is afgelopen, maar het op orde brengen van de kinderkamer, naar dokters en zwangerschapslessen gaan en heeeel veel papierwerk in orde brengen is een fulltime bezigheid (hoewel ik moet toegeven dat ik wel veel rust ook). Op economisch gebied proberen we enkele tegenslagen te verwerken en er een oplossing voor te zoeken(vooral ik, vermits Carlos nog steeds hard en veel werkt). Onze huurders vertrekken namelijk onverwacht vroeger dan het einde van hun contract (ik weet niet hoe dat in Belgie zit, maar hier kan dat zomaar, zonder enige financiele vergoeding), waardoor ik koortsachtig nieuwe huurders aan het zoeken ben, want met 1 loon kunnen we onze huur niet betalen, als we nog willen eten en zo ook. Bovendien heeft Carlos' zijn 'sportwagen' het begeven, waardoor we zonder auto zitten, dus een beetje een ampetante situatie.
Carlos kan zich ontzettend opwinden over zo'n tegenslagen, zeker omdat hij heel hard werkt voor z'n geld. Hij kijkt dan ook al heel hard uit naar de vakantie die hij kan nemen als z'n zoontje geboren wordt.
Zowel zijn broer als zus zijn ondertussen getrouwd, van de trouw van zijn zus zie je enkele foto's en ook enkele foto's van hun 3 kinderen. Voor de rest nog een paar foto's van mezelf (ook enkele onnozele, maar ik stuur ze mee op, omdat het me veel moeite kost dat ze foto's van me maken).
Ik ga niet zeggen dat ik jullie vaker op de hoogte ga houden, want het lukt me toch niet...

weer nieuws

Ik zal jullie proberen de laatste maanden van mijn zwangerschap een beetje meer op de hoogte proberen te houden, want weet ook dat het niet altijd gemakkelijk is dat je dochter, zus, nichtje, vriendin,... 2000km verderop zit met een kindje in haar buik en jullie me niet kunnen zien evolueren. Geloof me , voor mij is dat ook niet gemakkelijk.
Ik ben eindelijk aan de voorspelde inhaalbeweging begonnen. Dat wil zeggen dat mijn buik beginnen groeien is aan een hoog tempo. Je ziet hier enkele foto's van mij, maar het zijn geen bepaald duidelijke foto's, maar zal m'n best doen om meer foto's te maken . Deze foto's zijn ook 's ochtends gemaakt en nu kan je zeggen, "waarom is dat belangrijk?". 's Avonds is mijn buik bijna dubbel zo dik en nu ben ik dus niet meer gewoon een dikke, maar echt zwanger. Dat merkte ik pas echt enkele dagen geleden toen een mevrouw opstond voor mij op de bus. Ik stond al even recht en toen ze me zag begon ze zich uitgebreid te verontschuldigen dat ze mijn 'toestand' niet eerder gezien had. Ik viel een beetje uit de lucht, want ik had me zelf nooit gezien als een persoon voor wie men moet rechtstaan op de bus.
Met de dikkere buik en meer gewicht begin ik me lichamelijk voor het eerst geremd te voelen. Zo kan ik in de winkel (de parfumerie) de onderste rekken niet meer kuisen of niet meer op mijn buik slapen. Voor de rest voel ik me heel goed, wat blijkbaar voor de Spaanse vrouwen hier heel vreemd is. Zij vinden het zot dat ik nog steeds ga werken (en bovendien 40 uren), kunnen er niet over uit dat ik nog geen 15 kilo ben bijgekomen en niet de hele tijd strakke kleren aandoe om mijn buik aan iedereen te laten zien.
Dat laatste is trouwens echt moeilijk. De lente heeft het moeilijk om een Spaanse lente te worden, het regent dus vaak en het is veel te koud voor de tijd van het jaar, dus ben ik blij dat ik nog steeds in mijn oude kleren pas. (Hoewel het snel zomer mag worden, want het begint nipt te worden).
Ons nieuwe appartment heeft zijn eerste nieuwe meubels en we hebben enkele foto's getrokken om jullie een beeld te geven, hoewel het natuurlijk nog kaal is.
De volgende weken hebben we een aantal dagen vrij wegens Pasen, Semana Santa,... dus gaan we ervan profiteren om Spanje weer wat meer te verkennen, ook stilletjesaan dozen beginnen in te pakken en te verhuizen en dan zal ik jullie wel meer nieuwtjes en foto's doorsturen.

Ik zal maar beginnen met wat me het meeste bezig houd (en maar goed ook), mijn zwangerschap. Voor diegenen die nog niet op de hoogte waren: Carlos en ik verwachten een zoontje. We zijn echt ongelooflijk gelukkig en beginnen nu ook ons leven min of meer aan te passen aan een leven met een kindje. Ondertussen ben ik 5 maand zwanger en alles gaat heel goed. Het begin was niet leuk. Ik kan het niet anders zeggen, de eerste 3 maanden waren zwaar. Misselijk, moe, prikkelbaar, veel pijn en de ongerustheid dat alles goed gaat of niet.
Ondertussen is die periode al ver achter ons en genieten we er toch meer van. Het enige 'kwaaltje' dat ik heb is de vermoeidheid, maar ik mag echt niet klagen, want ik heb echt een zalige zwangerschap nu. Gisteren ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een echografie, de belangrijkste in de hele periode, want op 20 weken is het kindje al echt een kindje en kunnen eventuele misvormingen of ziektes te zien zijn. En ons jongentje is perfect. Het hartje klopt sterk, het heeft niertjes en armpjes, beentjes, nageltijes, haar,...En zelfs voor de geboorte palmt het al het hart in van de verpleegsters. Een hele groep verpleegsters stond gisteren rond het scherm van de echografie te lachen met de onnozele bewegingen die het kindje maakte.Het beweegt namelijk heel veel en dat terwijl het niet echt veel plaats heeft. Naar Spaanse normen is het een groot kindje (ik vermoed dat het dan naar Belgische normen normaal is) en hoewel je natuurlijk kan zien dat ik zwanger ben, heb ik absoluut geen dikke buik. (nog niet...) De datum van de geboorte verschuift telkens, dus we houden het op de eerste 14 dagen van augustus, hoewel de officiele datum nog steeds 15 augustus is.
Ons leven zal dus wel serieus veranderen en dat houdt ook in dat we -weeral- moeten verhuizen. Ons appartement is namelijk op de 4e verdieping en heeft geen lift. Ja, logisch dat dat met een buggy of zelfs met een dikke buik zeer moeilijk is. Al 2 maanden waren we op zoek, maar San Vicente is duur. Of je vindt iets voor 500euro dat of een krot is of geen lift heeft of je betaalt 600 euro en dat is toch echt veel (zeker met de Spaanse lonen).
Een week geleden vertelden we onze zorgen aan Carlos' beste vriend en die vertelde ons dat zijn papa een appartement te huur heeft voor 650 euro, maar dat niemand het wil huren. 650 kunnen wij ook niet betalen maar de beste vriend is dan met de papa gaan praten en omdat hij Carlos goed kent en weet dat we steeds zullen betalen (en omdat het anders toch nooit verhuurd wordt) besloot hij het ons te verhuren voor 550 euro. En hiermee vallen we echt met ons gat in de boter. Het appartement is namelijk nieuw. Er komen nieuwe meubels in, het heeft 3 slaapkamers en het beste van al: het heeft een enorm terras, waardoor we buiten kunnen eten en ook ons kindje veel plaats heeft.(Nee, er kan geen zwembad op het terras, hoogstens een plonsbaddeke) Over een maand trekken we er in en we hopen dat het weer dan eindelijk goed is, zodat we er volop van kunnen genieten.
Jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Binnenkort meer en dan probeer ik er ook foto's op te zetten.

Voor diegenen die het nog niet weten: Mijn contract is verlengd! Ik ben weer voor 6 maanden zeker van werk. Het was spannend vooral omdat ik overal rondom mij hoorde dat er geen contracten meer verlengd werden, maar ja, voor Charlottekes wordt er altijd een uitzondering gemaakt...

Op het werk dus alles heel goed. Kerstmis komt eraan en dat betekent veeeel werk. Vanaf volgende week werk ik 4 weken 7 op 7, maar dat wist ik natuurlijk op voorhand en mij hoor je dan ook niet klagen. Diegene die wel veel klaagt (en terecht) is Carlos. Hij werkt nu 11 uur per dag (een uur meer dan ervoor) voor hetzelfde loon, al z'n vrienden in het bedrijf zijn ontslagen. Hijzelf is ook effe ontslagen geweest, maar Carlos zou Carlos niet zijn moest hij niet eens deftig gaan praten zijn met de baas en nu werkt hij dus terug, maar de toekomst hangt aan een zijden draadje. Zoals ik al zei zijn al z'n vrienden dus ontslagen, maar wat het ergste is, is dat er nu 2 nieuwelingen zijn aangenomen, die de helft(!!!) verdienen van Carlos. De mensen zijn echt wanhopig. Ze hebben kinderen, een hypotheek en de vrouw vindt ook geen werk, dus ze nemen werk aan, wat dan ook, zelfs als je superhard moet werken en bijna niet betaald wordt. De situatie hier maakt me soms echt kwaad.

Alle financiele steun wordt ook opgeheven. Hier was het zo dat als je een kindje kreeg dat je 25oo euro kreeg als steun. Kindergeld bestaat hiet niet, dus het was toch al iets. Nu is dat ook afgeschaft, dus als je kinderen wil moet je alles zelf betalen, tot onderwijs, uniformen,... gewoonweg alles.

Wij hadden ook de pech onze auto (het was dus wel degelijk een wrak) kapot ging. De reparatie zou zo veel kosten als de auto zelf dus hebben we ons er een andere aangeschaft. En hierbij hadden we geluk, want deze keer hebben we een goede auto. Carlos zijn droom was een sportwagen (tja...), maar dat ging serieus boven ons budget. Nu bleek dat we eens konden profiteren van de crisis, want 2 broers hadden een auto gekocht en al hun geld erin gestoken. Door de crisis komen ze plots zonder werk te zitten en zijn ze genoodzaakt hun autootje te verkopen aan een veel lagere prijs dan ze hadden kunnen krijgen. Ik vond het echt erg, want ze hielden echt van die auto, maar ja... Dus dit is ons autootje, de trots van Carlos (hij wast hem om de 5 botten en wordt soms kwaad omdat ik het maar een stomme auto vindt, maar ja)

Ik heb ook vernomen dat het in België koud is, wel je kan het misschien niet geloven, maar hier in San Vicente zitten we bijna in de bergen en het is hier ook koud. Nee, t'is niet dat ik niks meer gewoon ben, 's nachts vriest het en overdag is het een 6tal graden, met wind, regen,...In de bergen heeft het al serieus gesneeuwd en deze zondag waren we het beu om binnen te blijven en zijn we naar Elche geweest en naar een of ander bedevaartsoord dat we toevallig zijn tegengekomen en hoewel we ervan genoten hebben, gaan we het toch nog eens overdoen als het ietsje warmer is.

Het grootste probleem van de kou is het appartement. Je moet een appartement vam 120m2 proberen te verwarmen met 1 miniscuul vuurtje. Dat vuurtje gaat dan ook mee waar wij gaan en het is een gevecht als je 's ochtends moet opstaan, maar we zijn nog steeds heel gelukkig in ons huisje en natuurlijk zijn jullie welkom (ja, Lutgart, je mag altijd langskomen he).

De enige vereiste is een goede conditie. Het is op de 5e verdieping zonder lift, en geloof me dat zijn veel trappen.

Ik zal nu minder tijd hebben de volgende weken om jullie op de hoogte te houden, dus alvast een fantastische Kerstmis, een gelukkig nieuwjaar en ik ga jullie heel hard missen met de feesten!

wat is er weer veel gebeurd...

Ik weet het, ik weet het... Het is weer heeel lang geleden dat ik iets op mijn blog gezet heb. Maar wees gerust, ik ben er nog.

Zoals je de laatste keer kon lezen ging ik dus naar Belgie voor de trouw van papa en Lut. Op het werk is alles in orde gekomen (met het verlof krijgen enzo) en ik ben dan samen met Carlos 3 daagjes naar Belgie gegaan. Het was zo leuk om terug even 'thuis' te zijn, de trouw was heel mooi, gezellig, ...heel papa en Lut.
Maar dat lijkt ondertussen al weer heel lang geleden. De dag dat we terug in Alicante aankwamen moest ik meteen terug werken en diezelfde dag is Carlos een autootje gaan kopen (een heel oud, versleten ding, maar het marcheert:)) Ik vond het niet gemakkelijk om terug in het ritme van- veel werken, elkaar weinig zien en niet echt thuis te zijn in je eigen huis - te zitten en zowel Carlos als ik hadden het moeilijk en we wilden verandering. Van job veranderen of van stad veranderen was geen optie, want werk is er absoluut niet en dus ook niet in een andere stad. Ik vind het best frustrerend om jong te zijn, best wel capaciteiten te hebben en te weten dat je supergelukkig moet zijn dat je een job hebt, wat dan ook. Carlos wordt soms echt onder druk gezet, maar sinds kort weten we dat hij weer voor 6 maanden zeker is van zijn werk en van de 8 meisjes die ongeveer op hetzelfde moment als ik zijn aangenomen, heb ik al van 4 gehoord dat het contract op 3 maanden niet verlengd wordt. Zij moeten opnieuw werk zoeken. Over een maand is het mijn beurt en wordt er beslist of mijn contract verlengd wordt, maar tot hier toe ziet het er goed uit. Dat zou echt geluk zijn, want als ik nu ontslagen wordt, vind ik geen werk in de komende maanden/jaren hier. Dus de druk is soms groot en dat zorgt niet altijd voor een leuke sfeer.

Maar net toen we dachten 'Wat kunnen we dan veranderen?' vonden we huurders voor ons appartement. We hadden dat al een hele tijd te huur staan, maar niemand was geinteresseerd genoeg. Welgeteld 14 dagen hadden we om een ander appartement te vinden, te huren en te verhuizen. En als de nood het hoogste is, komt er altijd iets moois uit de lucht gevallen in mijn leven. Het was onze droom om in de buurt van de kerk van San Vicente te wonen, in het centrum, bij de winkeltjes, de markt, de gezellige cafeetjes,... en die droom komt morgen uit. Op 100 meter van de kerk, recht tegenover de markt. Daar gaan we wonen en het is te betalen omdat er geen lift is (en ne Spanjaard wil geen appartement zonder lift). Het heeft een klein, gezellig terrasje, een salon met grote tv en veeeel slaapkamers, dus iedereen is weer welkom. (En Hannah en Kathleen hebben dat perfect begrepen want mijn allerbeste vriendinnen komen samen langs begin februari!)

Carlos zal werk hebben morgen want hij zal moeten verhuizen zonder mij, vermits ik zelfs op een feestdag 1 november zal moeten werken...

En het weer hier..., ik kan er niet genoeg van krijgen. Blijkbaar is oktober de ideale maand om op bezoek te komen. September was somber en regenachtig, maar in oktober is de zon beginnen schijnen en het is niet opgehouden. Ondertussen is het fris ('s ochtends 7 graden), maar ik vind het fantastisch om in het zonnetje, met een jas en een sjaal naar het werk te fietsen en dan in de late naniddag terug naar huis te gaan zonder sjaal en jas. Ik moet toegeven dat de zomer hier wel heel warm is, maar de lente en herfst zijn hier fantastisch. En wij proberen daar zo veel mogelijk van te genieten (zie foto's)

.

Nu ik in het centrum ga wonen, ben ik in principe meer bereikbaar op de computer, dus instaleer skype en dan proberen we af te spreken. lieve groetjes

Druni, para estar mas que guapa,guapíssima

Druni, daar werk ik. Zo heet de parfumeriewinkel. En "para estar más que guapa, guapíssima" is de leuze van de voorbije 2 weken. Dus om het kwartier, om de 4 liedjes, kondigt er een man aan dat we er in Druni voor zorgen dat je bij ons moet zijn om "mooi te zijn, om supermooi te zijn". Ik werk er nu 2 weken, dus je kan je al inbeelden hoe fantastisch knap ik er ondertussen wel moet uitzien...
Het werk zelf valt goed mee. Het is anders als werken in de Kruidvat, maar dat ligt meer aan de cultuur, dan aan de structuur. Want zoals in elke winkel heb je kassa's, klanten en verkopers. Ik had gelukkig een sterke basis , dus kon ik mij concentreren op de verschillen. Zo ga je in België in het algemeen een winkel binnen, je neemt een mandje of een karretje, wat je ook nodig hebt, gaat naar de kassa, betaalt en bent weg. Verkoopsters zijn er als je echt iets niet weet. Wel dat is hier dus anders... Als klant kom je hier binnen en in 9 vande 10 gevallen is het eerste wat je doet een verkoopster aanspreken. "Ik wil een fruitig parfum" of "ik heb rimpels, welke crème moet ik dan gebruiken?" En de verkoopster begint dan een uitleg over de verschillende types parfums of crèmes. Je moet dus elk product kennen en geloof me, dat is niet gemakkelijk. Bovendien moet dat in het Spaans en ik hoor jullie al denken, dat kan Charlotte met gemak. Oke, ik kan Spaans, maar termen zoals "een smeuïge crème, die gebruikt wordt voor kraaiepootjes en die we dus ook in een rollertjesvorm hebben" begin daar maar eens aan. Af en toe ga ik dus volledig de mist in en ik moet geregeld vragen om de vraag te herhalen, maar er zijn redelijk veel toeristen en de dankzij mijn talenkennis word ik al "onmisbaar" gevonden in de winkel. Hoe onmisbaar ik ben, zal ik deze namiddag weten, want dan moet ik zeggen dat ik naar de trouw van papa ga. Ik weet echt niet hoe ze gaan reageren. Ik heb het geluk een hele toffe bazin (de eerste keer in mijn leven) te hebben, maar elke dag komen er gemiddeld 18 curriculums binnen, dus waarom zouden ze iemand aannemen die niet komt werken?
Wat betreft de collega's heb ik heel veel geluk. De sfeer is heel tof en het zijn heel gewone meisjes. Geen omhooggevallen schminkdozen. En schmink en parfum is nu mijn wereld he. Elke dag moet je helemaal geschminkt zijn met de beste producten en ook moet je natuurlijk rieken naar de nieuwste geurtjes. Carlos vindt het allemaal fantastisch, want ik ruik altijd lekker (en gratis). Het enige nadeel is dat het soms eentonig is (als je uren na elkaar naast een rek parfums mensen moet helpen) en dat het uurrooster raar is. Ik werk 4dagen per week6 uur en dat is dan van 10 tot 16 of van 16 tot 22. Ja ja het is een Spaanse winkel in een shoppincenter en die winkels zijn open tot 22uur. Zaterdag en nog een andere dag doe ik dan 8 uren en dat is dan soms met 3 uur ertussen om thuis te gaan eten, soms heb je een uurtje en moet je daar eten. De tijd met Carlos is dus echt schaars geworden vermits hij om half 8 's ochtends vertrekt en ik meestal om 22u 's avond gedaan heb. En als je dan om 23u thuis komt en nog moet eten en douchen, ben je doodop. (zeker als je er de volgende morgen weer om 7u uit moet). We hebben dus zondag samen en kijken er naar uit om naar de trouw te komen!
Voila, nu weet je weer hoe het met mij is en dan laat ik binnenkort wel weer iets weten.