sorry

Ik wil graag sorry zeggen al aan de mensen die ik ongerust gemaakt heb. Voor de mensen die niet weten wat er gebeurd is: Carlos en ik hebben een serieuze ruzie gehad. Ik heb mijn koffers gepakt, vliegtuigticket geboekt voor de volgende dag en heb een aantal mensen doodongerust gemaakt door te zeggen dat ik naar huis kwam. 'S nachts ben ik gaan inzien waar ik mee bezig was, Carlos en ik hebben lang gepraat en ik heb de vlucht niet genomen.
En nu voel ik me vreselijk schuldig tegenover jullie.
Het lijkt nu of ik een verschrikkelijk, ongelukkig leven leid in Spanje,maar dat is dus niet zo. Er zijn verschillende redenen waarom het zover gekomen is en ik hoef jullie dat niet te vertellen, maar wil het toch heel graag doen.

* Ik ben vreselijk impulsief. In het algemeen wordt mijn leven er veel interessanter door en beleef ik leuke dingen zoals gaan werken voor Thomas Cook of Jetair ( bij de een kreeg ik een dag bedenktijd, bij de andere 2 uur), maar ik ben dat dus spijtig genoeg ook in ruzies. In België ging ik dan uitrazen bij een vriendin, ging ik fietsen of ontweek ik de persoon een tijdje tot ik mijn verstand terug gevonden had. Hier kan dat allemaal niet. Ik wou echt gaan fietsen en gezellig met mama of papa babbelen of met een vriendin iets gaan drinken om de ruzie in beter perspectief te kunnen zien, en in mijn impulsiviteit is de enige manier dus een vliegtuigticket naar België boeken.
Misschien moet ik toch maar eens een cursus "beheers je impulsiviteit" volgen?

*IK MIS JULLIE SUPERHARD, en ik WEET wal dat papa en Elise nu heel snel komen, maar daar heb je dus helemaal niks aan als je verdrietig of kwaad bent. Ik kan jullie ook niet elke keer als ik droevig of alleen ben bellen, want dan lijkt het of ik hier ongelukkig ben en maken jullie zich ongerust.

*Carlos werkt veel en hard. De hitte is begonnen, een collega van hem ligt al in het ziekenhuis met een zonneslag en toen Carlos zich ook niet goed begon te voelen en even in de schaduw ging zitten kwamen ze hem zeggen dat er genoeg metselaars zijn plaats wilden innemen. Dat is dus de situatie in Spanje. Er is zo veel werkloosheid dat je moet zwijgen en werken anders word je vervangen. En Carlos kennende had hij al lang ontslag genomen moest het kunnen , maar vermits het er niet naar uitziet dat ik snel werk ga vinden (1 miljoen buitenlanders krijgen financiële hulp als ze het land willen verlaten) en vermits voor een metselaar het werk hier echt niet voor oprapen ligt, moet hij braaf knikken en werken. De vrolijke, energieke Carlos lijdt daar verschrikkelijk onder en denkt dan soms dat ik het beter heb, kuisend en me vervelend, wat logischerwijs voor spanningen zorgt.

*Ik hoor enkelen onder jullie al denken: nu lijkt het precies of de ruzie tussen Carlos en Charlotte stelde niks voor.
Nee, ik weet ook dat we er af en toe heeel verschillende ideeën op na houden, dat we koppige en moeilijke personen zijn en ik ben absoluut niet aan het goedpraten dat Carlos heel gemeen kan zijn, maar ik vraag een ding: probeer niet te slecht over ons te denken.
Ik weet dat een aantal onder jullie het niet goed vinden dat ik hier blijf, maar probeer niet te hard te zijn voor mij. Ik doe wat mijn hart zegt en het zinnetje "het verstandigste zou zijn om..." werkt niet bij mij. Mijn hart wint het altijd van mijn verstand, anders was ik blijven studeren, had carriere gamaakt bij Kruidvat, was ik nooit naar Benidorm gegaan,...
Dus ik luister naar mijn hart en als mijn hart ongelijk blijkt te hebben, kom ik naar België en beloof ik er altijd te blijven.

Nogmaals, het spijt me.
Ik zie jullie heel graag en extra bedankt aan Kathleen, Hannah en Elise.

P.S. Ik hoop dat m'n Nederlands deftig is, ik gebruik het niet veel meer...

verjaardag

Eerst en vooral: Dank jullie wel voor de vele telefoontjes, mailtjes en kaartjes voor mijn verjaardag! Het was heel leuk om te merken dat er heel veel mensen zijn die aan me denken. Op mijn verjaardag zelf ben ik iets gaan eten met Carlos en zijn we gaan nachtvissen met enkele vrienden van Carlos, wat leuk was, maar heel koud. Ik had ook het geluk dat het goed weer was op mijn verjaardag... Het is namelijk al een maand miezerig regenweer ( 5 dagen zon in een hele maand mei, is geen goed weer voor Spanje) en ik vreesde dat het ook op mijn verjaardag zou regenen, maar de dag ervoor is de zon beginnen schijnen en werd het warm, heel warm. Op 6 juni zelf was het gewoonweg heet, ook de dag erna scheen de zon gelukkig, want we hadden een barbecue, maar zondag is het weer beginnen regenen. De barbecue op zaterdag was heel gezellig. Carlos had heel de tuin (van zijn zus) versiert, de zus had taart gebakken , de nichtjes hadden tekeningen gemaakt , en er was een leuke sfeer,dus ja, het was absoluut geslaagd.
Zondag was regen-rustdag en nu, maandag ben ik weer opnieuw werk aan het zoeken. Het is echt belachelijk moeilijk, maar als je naar het nieuws kijkt, begrijp je dat ik niet de enige ben... En dat ik niet moet zagen, want Carlos heeft een job en veel kosten hebben we niet. Hoewel de crisis ons dus niet hard treft zien we het rond ons heen maar al te goed. Een huis kan je hier nu letterlijk aan de helft van de prijs van 5 jaar geleden kopen, in de supermarkten is er al een week geen vis meer, want de boten staken wegens de olieprijzen. Sinds vandaag staken ook alle transportbedrijven en is er weinig toevoer naar winkels, waardoor er verwacht wordt, dat er daar binnen enkele dagen producten zullen zijn, die niet meer verkrijgbaar zijn. Het is voor mij de eerste keer dat ik een economische crisis van dichtbij meemaak en ik snap niet, hoe een regering het zo ver kan laten komen, maar ik vermoed dat het veel ingewikkelder is dan dat.
Nu duurt het echt niet meer lang voor papa en Elise komen, en wie weet heb ik dan zelfs een job...