Voor diegenen die het nog niet weten: Mijn contract is verlengd! Ik ben weer voor 6 maanden zeker van werk. Het was spannend vooral omdat ik overal rondom mij hoorde dat er geen contracten meer verlengd werden, maar ja, voor Charlottekes wordt er altijd een uitzondering gemaakt...

Op het werk dus alles heel goed. Kerstmis komt eraan en dat betekent veeeel werk. Vanaf volgende week werk ik 4 weken 7 op 7, maar dat wist ik natuurlijk op voorhand en mij hoor je dan ook niet klagen. Diegene die wel veel klaagt (en terecht) is Carlos. Hij werkt nu 11 uur per dag (een uur meer dan ervoor) voor hetzelfde loon, al z'n vrienden in het bedrijf zijn ontslagen. Hijzelf is ook effe ontslagen geweest, maar Carlos zou Carlos niet zijn moest hij niet eens deftig gaan praten zijn met de baas en nu werkt hij dus terug, maar de toekomst hangt aan een zijden draadje. Zoals ik al zei zijn al z'n vrienden dus ontslagen, maar wat het ergste is, is dat er nu 2 nieuwelingen zijn aangenomen, die de helft(!!!) verdienen van Carlos. De mensen zijn echt wanhopig. Ze hebben kinderen, een hypotheek en de vrouw vindt ook geen werk, dus ze nemen werk aan, wat dan ook, zelfs als je superhard moet werken en bijna niet betaald wordt. De situatie hier maakt me soms echt kwaad.

Alle financiele steun wordt ook opgeheven. Hier was het zo dat als je een kindje kreeg dat je 25oo euro kreeg als steun. Kindergeld bestaat hiet niet, dus het was toch al iets. Nu is dat ook afgeschaft, dus als je kinderen wil moet je alles zelf betalen, tot onderwijs, uniformen,... gewoonweg alles.

Wij hadden ook de pech onze auto (het was dus wel degelijk een wrak) kapot ging. De reparatie zou zo veel kosten als de auto zelf dus hebben we ons er een andere aangeschaft. En hierbij hadden we geluk, want deze keer hebben we een goede auto. Carlos zijn droom was een sportwagen (tja...), maar dat ging serieus boven ons budget. Nu bleek dat we eens konden profiteren van de crisis, want 2 broers hadden een auto gekocht en al hun geld erin gestoken. Door de crisis komen ze plots zonder werk te zitten en zijn ze genoodzaakt hun autootje te verkopen aan een veel lagere prijs dan ze hadden kunnen krijgen. Ik vond het echt erg, want ze hielden echt van die auto, maar ja... Dus dit is ons autootje, de trots van Carlos (hij wast hem om de 5 botten en wordt soms kwaad omdat ik het maar een stomme auto vindt, maar ja)

Ik heb ook vernomen dat het in België koud is, wel je kan het misschien niet geloven, maar hier in San Vicente zitten we bijna in de bergen en het is hier ook koud. Nee, t'is niet dat ik niks meer gewoon ben, 's nachts vriest het en overdag is het een 6tal graden, met wind, regen,...In de bergen heeft het al serieus gesneeuwd en deze zondag waren we het beu om binnen te blijven en zijn we naar Elche geweest en naar een of ander bedevaartsoord dat we toevallig zijn tegengekomen en hoewel we ervan genoten hebben, gaan we het toch nog eens overdoen als het ietsje warmer is.

Het grootste probleem van de kou is het appartement. Je moet een appartement vam 120m2 proberen te verwarmen met 1 miniscuul vuurtje. Dat vuurtje gaat dan ook mee waar wij gaan en het is een gevecht als je 's ochtends moet opstaan, maar we zijn nog steeds heel gelukkig in ons huisje en natuurlijk zijn jullie welkom (ja, Lutgart, je mag altijd langskomen he).

De enige vereiste is een goede conditie. Het is op de 5e verdieping zonder lift, en geloof me dat zijn veel trappen.

Ik zal nu minder tijd hebben de volgende weken om jullie op de hoogte te houden, dus alvast een fantastische Kerstmis, een gelukkig nieuwjaar en ik ga jullie heel hard missen met de feesten!

wat is er weer veel gebeurd...

Ik weet het, ik weet het... Het is weer heeel lang geleden dat ik iets op mijn blog gezet heb. Maar wees gerust, ik ben er nog.

Zoals je de laatste keer kon lezen ging ik dus naar Belgie voor de trouw van papa en Lut. Op het werk is alles in orde gekomen (met het verlof krijgen enzo) en ik ben dan samen met Carlos 3 daagjes naar Belgie gegaan. Het was zo leuk om terug even 'thuis' te zijn, de trouw was heel mooi, gezellig, ...heel papa en Lut.
Maar dat lijkt ondertussen al weer heel lang geleden. De dag dat we terug in Alicante aankwamen moest ik meteen terug werken en diezelfde dag is Carlos een autootje gaan kopen (een heel oud, versleten ding, maar het marcheert:)) Ik vond het niet gemakkelijk om terug in het ritme van- veel werken, elkaar weinig zien en niet echt thuis te zijn in je eigen huis - te zitten en zowel Carlos als ik hadden het moeilijk en we wilden verandering. Van job veranderen of van stad veranderen was geen optie, want werk is er absoluut niet en dus ook niet in een andere stad. Ik vind het best frustrerend om jong te zijn, best wel capaciteiten te hebben en te weten dat je supergelukkig moet zijn dat je een job hebt, wat dan ook. Carlos wordt soms echt onder druk gezet, maar sinds kort weten we dat hij weer voor 6 maanden zeker is van zijn werk en van de 8 meisjes die ongeveer op hetzelfde moment als ik zijn aangenomen, heb ik al van 4 gehoord dat het contract op 3 maanden niet verlengd wordt. Zij moeten opnieuw werk zoeken. Over een maand is het mijn beurt en wordt er beslist of mijn contract verlengd wordt, maar tot hier toe ziet het er goed uit. Dat zou echt geluk zijn, want als ik nu ontslagen wordt, vind ik geen werk in de komende maanden/jaren hier. Dus de druk is soms groot en dat zorgt niet altijd voor een leuke sfeer.

Maar net toen we dachten 'Wat kunnen we dan veranderen?' vonden we huurders voor ons appartement. We hadden dat al een hele tijd te huur staan, maar niemand was geinteresseerd genoeg. Welgeteld 14 dagen hadden we om een ander appartement te vinden, te huren en te verhuizen. En als de nood het hoogste is, komt er altijd iets moois uit de lucht gevallen in mijn leven. Het was onze droom om in de buurt van de kerk van San Vicente te wonen, in het centrum, bij de winkeltjes, de markt, de gezellige cafeetjes,... en die droom komt morgen uit. Op 100 meter van de kerk, recht tegenover de markt. Daar gaan we wonen en het is te betalen omdat er geen lift is (en ne Spanjaard wil geen appartement zonder lift). Het heeft een klein, gezellig terrasje, een salon met grote tv en veeeel slaapkamers, dus iedereen is weer welkom. (En Hannah en Kathleen hebben dat perfect begrepen want mijn allerbeste vriendinnen komen samen langs begin februari!)

Carlos zal werk hebben morgen want hij zal moeten verhuizen zonder mij, vermits ik zelfs op een feestdag 1 november zal moeten werken...

En het weer hier..., ik kan er niet genoeg van krijgen. Blijkbaar is oktober de ideale maand om op bezoek te komen. September was somber en regenachtig, maar in oktober is de zon beginnen schijnen en het is niet opgehouden. Ondertussen is het fris ('s ochtends 7 graden), maar ik vind het fantastisch om in het zonnetje, met een jas en een sjaal naar het werk te fietsen en dan in de late naniddag terug naar huis te gaan zonder sjaal en jas. Ik moet toegeven dat de zomer hier wel heel warm is, maar de lente en herfst zijn hier fantastisch. En wij proberen daar zo veel mogelijk van te genieten (zie foto's)

.

Nu ik in het centrum ga wonen, ben ik in principe meer bereikbaar op de computer, dus instaleer skype en dan proberen we af te spreken. lieve groetjes

Druni, para estar mas que guapa,guapíssima

Druni, daar werk ik. Zo heet de parfumeriewinkel. En "para estar más que guapa, guapíssima" is de leuze van de voorbije 2 weken. Dus om het kwartier, om de 4 liedjes, kondigt er een man aan dat we er in Druni voor zorgen dat je bij ons moet zijn om "mooi te zijn, om supermooi te zijn". Ik werk er nu 2 weken, dus je kan je al inbeelden hoe fantastisch knap ik er ondertussen wel moet uitzien...
Het werk zelf valt goed mee. Het is anders als werken in de Kruidvat, maar dat ligt meer aan de cultuur, dan aan de structuur. Want zoals in elke winkel heb je kassa's, klanten en verkopers. Ik had gelukkig een sterke basis , dus kon ik mij concentreren op de verschillen. Zo ga je in België in het algemeen een winkel binnen, je neemt een mandje of een karretje, wat je ook nodig hebt, gaat naar de kassa, betaalt en bent weg. Verkoopsters zijn er als je echt iets niet weet. Wel dat is hier dus anders... Als klant kom je hier binnen en in 9 vande 10 gevallen is het eerste wat je doet een verkoopster aanspreken. "Ik wil een fruitig parfum" of "ik heb rimpels, welke crème moet ik dan gebruiken?" En de verkoopster begint dan een uitleg over de verschillende types parfums of crèmes. Je moet dus elk product kennen en geloof me, dat is niet gemakkelijk. Bovendien moet dat in het Spaans en ik hoor jullie al denken, dat kan Charlotte met gemak. Oke, ik kan Spaans, maar termen zoals "een smeuïge crème, die gebruikt wordt voor kraaiepootjes en die we dus ook in een rollertjesvorm hebben" begin daar maar eens aan. Af en toe ga ik dus volledig de mist in en ik moet geregeld vragen om de vraag te herhalen, maar er zijn redelijk veel toeristen en de dankzij mijn talenkennis word ik al "onmisbaar" gevonden in de winkel. Hoe onmisbaar ik ben, zal ik deze namiddag weten, want dan moet ik zeggen dat ik naar de trouw van papa ga. Ik weet echt niet hoe ze gaan reageren. Ik heb het geluk een hele toffe bazin (de eerste keer in mijn leven) te hebben, maar elke dag komen er gemiddeld 18 curriculums binnen, dus waarom zouden ze iemand aannemen die niet komt werken?
Wat betreft de collega's heb ik heel veel geluk. De sfeer is heel tof en het zijn heel gewone meisjes. Geen omhooggevallen schminkdozen. En schmink en parfum is nu mijn wereld he. Elke dag moet je helemaal geschminkt zijn met de beste producten en ook moet je natuurlijk rieken naar de nieuwste geurtjes. Carlos vindt het allemaal fantastisch, want ik ruik altijd lekker (en gratis). Het enige nadeel is dat het soms eentonig is (als je uren na elkaar naast een rek parfums mensen moet helpen) en dat het uurrooster raar is. Ik werk 4dagen per week6 uur en dat is dan van 10 tot 16 of van 16 tot 22. Ja ja het is een Spaanse winkel in een shoppincenter en die winkels zijn open tot 22uur. Zaterdag en nog een andere dag doe ik dan 8 uren en dat is dan soms met 3 uur ertussen om thuis te gaan eten, soms heb je een uurtje en moet je daar eten. De tijd met Carlos is dus echt schaars geworden vermits hij om half 8 's ochtends vertrekt en ik meestal om 22u 's avond gedaan heb. En als je dan om 23u thuis komt en nog moet eten en douchen, ben je doodop. (zeker als je er de volgende morgen weer om 7u uit moet). We hebben dus zondag samen en kijken er naar uit om naar de trouw te komen!
Voila, nu weet je weer hoe het met mij is en dan laat ik binnenkort wel weer iets weten.

Een job

Hierbij wil ik jullie dus meedelen dat het mij na 3 maanden zoeken eindelijk gelukt is: ik heb een job. Ik zou supergelukkig moeten zijn en ergens ben ik dat wel, maar langs de andere kant ben ik teleurgesteld. Ik zal beginnen bij het begin. Ze belden mij vrijdag op de gsm om te vragen of ik op sollicitaitegesprek kon komen voor de functie van verkoopster in een parfumerie.. Op die moment had Carlos de gsm en vermits die mij niet meteen kon bereiken dachten we dat het weer niks was, want als je in Spanje niet meteen reageert bellen ze een andere kandidaat op. Ik heb later op die dag dan een boodschap ingesproken op die mijnheer z'n antwoordapparaat en wonder boven wonder belde die zaterdag terug om te vragen of ik maandag op gesprek kon komen, want ze waren echt wel geïnteresseerd. Het gesprek verliep heel vlot en enkele uren later belden ze me dat ik was aangenomen. Carlos en ik supertevreden en bovendien verzekerde Carlos mij dat ik zo'n 900à 1000 euro netto zou verdienen. Fantastisch dus. Vandaag moest ik dan gaan bespreken wanneer ik zou beginnen, wat ik zou verdienen,... Alles goed, ik begin maandag, moet 40 uren werken per week, krijg een uniform, alles goed dus, ...tot ik hoorde hoeveel ik verdien. Ongeveer 750 euro (netto)! Voor 40 uren per week! Als je nagaat dat een gewone, gemiddelde huur hier 600 euro kost, hoe kan iemand dan overleven met 150 euro per maand? En als je kinderen wilt kan je het al helemaal vergeten, want kindergeld of zo bestaat hier niet. Ik ben er echt niet goed van. Het enige wat ik dus kan doen is naar iets beter blijven uitkijken (want eerlijk is eerlijk, verkoopster in een parfumeriezaak is niet iets wat ik mij jaren zie doen) en als je dan toch zo weinig moet verdienen, doe ik echt liever iets dat ik echt graag doe. Voor de moment is dit natuurlijk heel goed en ik ga maandag met volle goesting beginnen (hoewel ik al een fiets en schoenen moet kopen en er dan nog 550 euro overschiet maar soit) en we zien wel hoe het gaat, want volgens vrienden hier gaan ze vreselijk moeilijk doen dat ik naar Belgie ga in september, maar wees gerust ik kom...
En ik heb geluk dat ik zo'n fantastische vrienden heb die België altijd een beetje naar hier brengen. Zo waren vorige week Hannah en Erik op bezoek. Het was heel leuk en gezellig en zo kon ik Erik leren kennen en Hannah kon Carlos leren kennen (in de mate van het mogelijke). Het enige dat ze een beetje over het hoofd gezien had is dat het in augustus in Spanje heet is, heeel heet. Veel hebben we niet kunen doen, maar we hebben genoten van de vele tinto de veranos op het pleintje aan de kerk en ik vond het 2 hele geslaagde dagen.

Een beetje belgië in Alicante

Nog maar 2 weken geleden waren papa en Elise hier. Het lijkt al veel langer geleden. De 4 dagen dat ze bij ons waren zijn voorbij gevlogen. Doodmoe, na een lange reis met de auto, kwamen ze hier aan. Een hele auto vol met spulletjes van mij, cadeautjes van iedereen (waarvoor trouwens nog eens heel hard bedankt),... Opeens was heel ons appartement vol België.

En wat hebben we die 4 dagen zoal allemaal gedaan? Wat mij betreft hebben we echt genoten. We zijn wijn gaan proeven (en kopen), we zijn lekker gaan eten, zijn gaan barbecuen met de familie van Carlos (behalve papa, want die was ziek), zijn gaan winkelen, de toerist gaan uithangen in Alicante en we hebben veel, veel terrasjes gedaan.

We hadden ook het geluk de finale van de voetbal te kunnen zien op groot scherm in het dorp. Er was een gezellige, heel Spaanse sfeer. En natuurlijk barstte het feest helemaal los toen Spanje nog won ook.

Aan deze fantastische 4 dagen kwam spijtig genoeg een bruusk einde toen mijn allerliefste broer besloot als verrassing op te duien in België. Papa en Elise wilden hem natuurlijk graag zien en besloten een dagje eerder naar huis te gaan. Heel begrijpelijk, maar ik was er toch niet goed van toen ze weg waren. Opeens was alles terug leeg en ook Carlos genoot enorm van hun gezelschap. Hij zegt nu heel geregeld: Ik mis Elise of uw papa is toch echt ne goeie papa he. Van ons mogen ze dus terug komen!

Veel tijd om triest te zijn had ik niet, want 4 dagen later was Kathleen er. Ze kon maar 2,5 dagen blijven, maar het heeft me toch goed gedaan. Voor het eerst (!) dit jaar naar het strand geweest, Alicante bezocht, weer cadeautjes gekregen en veel, veel gebabbeld. Het is leuk om zo iemand als Kathleen te hebben, een beste vriendin, wat je ook doet of waar je ook woont, ze is er voor je. Ook Carlos was helemaal weg van Kathleen en beschouwt haar nu als een goede vriendin. Kathleen had natuurlijk een groot voordeel, ze spreekt heel goed Spaans, zodat Carlos haar kon overspoelen met z'n verhalen.

Zij vertrok dan verder naar het zuiden en nu zijn Carlos terug met z'n tweetjes, volgend weekend gaan we dan ook samen op 'vakantie' om terug te genieten van het met z'n 2 te zijn.

En net toen ik dacht:" Nog 2 maanden voor de trouw van papa en Lut, 2 maanden hard werk zoeken en afkicken van het bezoek.", krijg ik weer fantastisch nieuws, want Hannah en Erik komen in augustus 2 dagen op bezoek!

Ik heb Carlos ook beloofd in dit berichtje aan jullie allemaal te zeggen dat jullie altijd welkom zijn, dat er plaats genoeg is en papa, Elise en Kathleen mogen ineens bij ons blijven wonen...

sorry

Ik wil graag sorry zeggen al aan de mensen die ik ongerust gemaakt heb. Voor de mensen die niet weten wat er gebeurd is: Carlos en ik hebben een serieuze ruzie gehad. Ik heb mijn koffers gepakt, vliegtuigticket geboekt voor de volgende dag en heb een aantal mensen doodongerust gemaakt door te zeggen dat ik naar huis kwam. 'S nachts ben ik gaan inzien waar ik mee bezig was, Carlos en ik hebben lang gepraat en ik heb de vlucht niet genomen.
En nu voel ik me vreselijk schuldig tegenover jullie.
Het lijkt nu of ik een verschrikkelijk, ongelukkig leven leid in Spanje,maar dat is dus niet zo. Er zijn verschillende redenen waarom het zover gekomen is en ik hoef jullie dat niet te vertellen, maar wil het toch heel graag doen.

* Ik ben vreselijk impulsief. In het algemeen wordt mijn leven er veel interessanter door en beleef ik leuke dingen zoals gaan werken voor Thomas Cook of Jetair ( bij de een kreeg ik een dag bedenktijd, bij de andere 2 uur), maar ik ben dat dus spijtig genoeg ook in ruzies. In België ging ik dan uitrazen bij een vriendin, ging ik fietsen of ontweek ik de persoon een tijdje tot ik mijn verstand terug gevonden had. Hier kan dat allemaal niet. Ik wou echt gaan fietsen en gezellig met mama of papa babbelen of met een vriendin iets gaan drinken om de ruzie in beter perspectief te kunnen zien, en in mijn impulsiviteit is de enige manier dus een vliegtuigticket naar België boeken.
Misschien moet ik toch maar eens een cursus "beheers je impulsiviteit" volgen?

*IK MIS JULLIE SUPERHARD, en ik WEET wal dat papa en Elise nu heel snel komen, maar daar heb je dus helemaal niks aan als je verdrietig of kwaad bent. Ik kan jullie ook niet elke keer als ik droevig of alleen ben bellen, want dan lijkt het of ik hier ongelukkig ben en maken jullie zich ongerust.

*Carlos werkt veel en hard. De hitte is begonnen, een collega van hem ligt al in het ziekenhuis met een zonneslag en toen Carlos zich ook niet goed begon te voelen en even in de schaduw ging zitten kwamen ze hem zeggen dat er genoeg metselaars zijn plaats wilden innemen. Dat is dus de situatie in Spanje. Er is zo veel werkloosheid dat je moet zwijgen en werken anders word je vervangen. En Carlos kennende had hij al lang ontslag genomen moest het kunnen , maar vermits het er niet naar uitziet dat ik snel werk ga vinden (1 miljoen buitenlanders krijgen financiële hulp als ze het land willen verlaten) en vermits voor een metselaar het werk hier echt niet voor oprapen ligt, moet hij braaf knikken en werken. De vrolijke, energieke Carlos lijdt daar verschrikkelijk onder en denkt dan soms dat ik het beter heb, kuisend en me vervelend, wat logischerwijs voor spanningen zorgt.

*Ik hoor enkelen onder jullie al denken: nu lijkt het precies of de ruzie tussen Carlos en Charlotte stelde niks voor.
Nee, ik weet ook dat we er af en toe heeel verschillende ideeën op na houden, dat we koppige en moeilijke personen zijn en ik ben absoluut niet aan het goedpraten dat Carlos heel gemeen kan zijn, maar ik vraag een ding: probeer niet te slecht over ons te denken.
Ik weet dat een aantal onder jullie het niet goed vinden dat ik hier blijf, maar probeer niet te hard te zijn voor mij. Ik doe wat mijn hart zegt en het zinnetje "het verstandigste zou zijn om..." werkt niet bij mij. Mijn hart wint het altijd van mijn verstand, anders was ik blijven studeren, had carriere gamaakt bij Kruidvat, was ik nooit naar Benidorm gegaan,...
Dus ik luister naar mijn hart en als mijn hart ongelijk blijkt te hebben, kom ik naar België en beloof ik er altijd te blijven.

Nogmaals, het spijt me.
Ik zie jullie heel graag en extra bedankt aan Kathleen, Hannah en Elise.

P.S. Ik hoop dat m'n Nederlands deftig is, ik gebruik het niet veel meer...

verjaardag

Eerst en vooral: Dank jullie wel voor de vele telefoontjes, mailtjes en kaartjes voor mijn verjaardag! Het was heel leuk om te merken dat er heel veel mensen zijn die aan me denken. Op mijn verjaardag zelf ben ik iets gaan eten met Carlos en zijn we gaan nachtvissen met enkele vrienden van Carlos, wat leuk was, maar heel koud. Ik had ook het geluk dat het goed weer was op mijn verjaardag... Het is namelijk al een maand miezerig regenweer ( 5 dagen zon in een hele maand mei, is geen goed weer voor Spanje) en ik vreesde dat het ook op mijn verjaardag zou regenen, maar de dag ervoor is de zon beginnen schijnen en werd het warm, heel warm. Op 6 juni zelf was het gewoonweg heet, ook de dag erna scheen de zon gelukkig, want we hadden een barbecue, maar zondag is het weer beginnen regenen. De barbecue op zaterdag was heel gezellig. Carlos had heel de tuin (van zijn zus) versiert, de zus had taart gebakken , de nichtjes hadden tekeningen gemaakt , en er was een leuke sfeer,dus ja, het was absoluut geslaagd.
Zondag was regen-rustdag en nu, maandag ben ik weer opnieuw werk aan het zoeken. Het is echt belachelijk moeilijk, maar als je naar het nieuws kijkt, begrijp je dat ik niet de enige ben... En dat ik niet moet zagen, want Carlos heeft een job en veel kosten hebben we niet. Hoewel de crisis ons dus niet hard treft zien we het rond ons heen maar al te goed. Een huis kan je hier nu letterlijk aan de helft van de prijs van 5 jaar geleden kopen, in de supermarkten is er al een week geen vis meer, want de boten staken wegens de olieprijzen. Sinds vandaag staken ook alle transportbedrijven en is er weinig toevoer naar winkels, waardoor er verwacht wordt, dat er daar binnen enkele dagen producten zullen zijn, die niet meer verkrijgbaar zijn. Het is voor mij de eerste keer dat ik een economische crisis van dichtbij meemaak en ik snap niet, hoe een regering het zo ver kan laten komen, maar ik vermoed dat het veel ingewikkelder is dan dat.
Nu duurt het echt niet meer lang voor papa en Elise komen, en wie weet heb ik dan zelfs een job...

ik mis jullie

T'is niet gemakkelijk om geen werk te hebben in een land waar je niet veel vrienden hebt, in een buurt waar alleen bomma's en kindjes wonen en met een vriend die superveel werkt. Ik begin het stilletjesaan kotsbeu te geraken. Het appartement is superproper, San Vicente ken ik al vanbinnen en vanbuiten en het eten voor vandaag is al klaar. Dan verveel ik mij dus en mis ik jullie superhard. Ik tel de dagen af dat papa en Elise komen.
Carlos merkt ook dat ik minder vrolijk ben en probeert me op te vrolijken, maar ik zie hem weinig. 'S avonds is hij zo moe dat hij meteen na het eten in slaap valt en dit weekend had hij een verjaardagsfeest waardoor ik hem ook maar amper gezien heb. Zaterdagochtend had hij een verrassing, want na het fiasco met de te kleine poesjes, wou hij een grote poes adopteren, wat ik maar niks vond, en om mij bezig te kunnen houden en me niet te alleen te voelen mocht ik 2 nieuwe kleine poesjes gaan kiezen bij een vriend van hem. Het zijn ongelooflijk schattige beestje en hoewel ik geen kattemens ben, voel ik me toch iets minder alleen (ik ga zo'n vrouw worden met allemaal poezen om zich heen). De grootste is een mannetje en van een andere mama als het vrouwtje en heet "tsjako", het kleintje heeft nog geen naam. Het is een meisje en alle suggesties zijn welkom.
Dus ik mis jullie heel hard, probeer me niet constant te bellen om te zeggen dat jullie me missen, want voor mij is het momenteel ook niet gemakkelijk. Waarom word ik ook verliefd op een Spanjaard?

Dikke kus

Voila, het is ons gelukt de economische crisis te overleven (het is nog niet gedaag maar soit). Carlos heeft namelijk werk en wel als metselaar. Momenteel heeft hij veel geluk want het is vlakbij, maar van zodra dit gebouw klaar is, zal hij waarschijnlijk verder moeten gaan werken. Hij is erg gelukkig dat hij terug kan werken, terug tussen de mannen zit, terug geld verdient,... Hij werkt alleen erg, erg hard. Hij vertrekt 's ochtends om 7.30u en is terug om 20.00u 's avonds en meestal is hij dan echt 'op', en meestal ook serieus verbrand van de zon. Hij wordt stillekesaan een negerke.

Vermits ik nog volop aan het zoeken ben naar werk, heb ik mij maar noodgedwongen gebombardeerd tot huisvrouw en ik vermoed dat dat best leuk kan zijn, als je veel vrienden hebt, de buren kent of kinderen hebt, maar in mijn geval betekent dat verveling. Ik kuis, ga naar de markt en zorg voor Carlos. Gelukkig heb ik iets gevonden om mij bezig te houden: studeren. Wat? Wel, voor een brommerke. Iedereen hier zei dat dat supergemakkelijk was, wel ik vermoed als je Spaans bent wel, maar de regels zijn hier heel anders als bij ons en ik ben niet echt vertrouwd met de woordenschat i.v.m brommerkes. De helft van de vragen heb ik altijd fout omdat ik niet snap wat ze vragen. Maar het zou wel leuk zijn om een brommerke te hebben en in het zonneke naar mijn werk te kunnen rijden.

In de weekends rijden Carlos en ik met z'n groot brommerke rond in Spanje en daar genieten we allebei heel erg van. Afgelopen weekend zijn we naar de streek van Orihuela gegaan. De moeite.

Zoals enkelen onder jullie ook weten hadden we 2 kleine poesjes, die we geadopteerd hadden omdat de mamapoes ze niet wou. We vonden het heel leuk om voor ze te zorgen, maar wisten dat ze te klein waren. Uiteindelijk hebben ze moeten teruggeven en zijn ze gestorven. Carlos vond het echt verschrikkelijk en de enige foto die ik mocht houden is die met Maria, zijn nichtje.

En dan nog 2 schattige foto's die ik jullie niet wil onthouden van Nerea en mij. Nerea is het nichtje van Carlos en met haar heb ik de beste band omdat ze zo oud is als Carlos en ik samenzijn en ik ze dus ken vanaf het begin. Carlos is haar peter, maar ze moet niks van hem hebben. "NO" is het enige dat ze kent als hij verschijnt en bij mij is ze doodgraag, tot grote ergernis van Carlos.

Tot binnenkort en ik mis jullie!

economische crisis

Ik weet niet wat er in Belgie allemaal te zien en te horen valt in het nieuws, maar hier is het al weken een en hetzelfde thema: de economische crisis in Spanje. Ik hoor jullie bijna denken, ja en...? Wel het IS heel belangrijk voor Carlos en mij want wij zijn slachtoffers nummer 1. De crisis betreft de immobiliensector en "den bouw". Als je een 5tal minuutjes door Alicante loopt, besef je al wat ik bedoel. De helft van Alicante staat te koop. De prijzen zijn voor het eerst in jaren gezakt. Niemand koopt en verkoopt, er is dus ook geen vraag naar nieuwbouw of renovatie en massaal veel metselaars (Carlos!) en andere mensen in die sector staan op straat. De mensen die nog werk vinden worden een 300euro minder betaald als 2 jaar geleden.
Deze crisis begint nu stilletjes aan door te sijpelen naar andere sectoren. "Constructiemensen" eten 's middags in de bar, nadien een pint,.. en verscheidene bars zijn al moeten sluiten. (dat is maar 1 vb)
Dus Carlos ligt momenteel ziek in de zetel. Hij zoekt al enkele weken werk, wil echt graag terug aan de slag, maar zit vast en voor iemand zo energiek als carlos is dat om ziek van te worden. Hij contacteert al z'n vrienden, maar zelfs de mensen die altijd werk hebben gehad, zitten nu zonder, er zijn zelfs vrienden van hem met kinderen en een vrouw die de hypotheek en zo niet meer kunnen betalen. Carlos kan eventueel in Oviedo werk vinden, maar momenteel is dat echt een laatste optie, want dan zou hij mij moeten achterlaten.
Ik ben dus volop werk aan het zoeken en hopelijk lukt dat snel. Geen paniek, we komen nog rond en anders komen we naar belgie he...

eventjes tussendoor

Carlos en ik zitten momenteel in een internetcafe en hij (en ik toch ook wel) wil tonen aan heel België dat we gelukkig zijn. Speciaal voor deze gelegenheid hebben we net een foto getrokken van ons die ik jullie niet wil onthouden en ook wil ik jullie graag tonen hoe het appartement van Carlos er nu uit ziet.

We wonen dus nu tijdelijk in het appartement van Carlos, hoe tijdelijk dat is (3weken, 3 maanden?) hangt een beetje af van het werk. Ik ben zoals iedereen weet momenteel een beetje werkloos en moet eerst door een enorme berg papierwerk voor er maar aan werk gedacht kan worden en Carlos is een bedrijfje aan het oprichten.

Mijn leven is weer serieus veranderd. Ik ben echt gelukkig, maar mis jullie wel. Het is toch wel aanpassen om in het echte Spanje te leven, samen met iemand te leven en soms lijken jullie heel ver weg(des te meer omdat er nu geen internet constant tot mijn beschikking staat).

Jullie kunnen mij nog steeds bellen op mijn gsm en mailen kunnen jullie ook nog, hoewel ik maar om de paar dagen kan nazien wat jullie mij te vertellen hebben.

laat mij maar alleen...

Ik voel me een beetje zielig. De 2 mensen die ik het allerliefste zie hier, verlaten Benidorm.
Karolien heeft problemen in haar hotel en in de liefde en vertrekt over enkele dagen terug naar België.
Carlos voelt zich al een tijdje niet meer goed op z'n werk en nu is de bom gebarsten en heeft hij ontslag genomen.
De feestdagen waren dus niet gemakkelijk voor mij. De klanten blijven schatjes, ik ken altijd iedereen, want ze komen altijd terug, maar het blijven klanten. Wie heb je nodig op kerstmis en Nieuwjaar? De mensen die je graag zien. Ik wist dat het moeilijk zou zijn, zo ver weg van mijn familie en vrienden, maar dan bovendien nog weten dat de mensen die je hier graag ziet ook weggaan, maakte het voor mij TE moeilijk. Ik heb serieus over ontslag nagedacht en ben het ergens nog steeds van plan, maar... Er zijn zoveel 'maren'. Ik moet zoiezo met de bazen gaan praten en ik zou eventueel iets meer vrij krijgen, maar ik weet niet of dat genoeg is.
Beeld je even in: 6 dagen per week werken, je vrije dag alleen doorbrengen, want dat is een woensdag en elke normale mens werkt dan, al je onnozele en grappige probleempjes alleen oplossen, want je beste Benidormvriendin zit 2000 km verder, en je vriendje maar 2 avonden per week zien (als hij het ziet zitten na zijn werk nog 2 uur te rijden en 's ochtends om 6u op te staan).
Ik weet dat ik zaag, te meer omdat ik er waarschijnlijk toch nog 3 maanden mee doorga. (heb nu een job, ik zie mijn klanten echt graag, en waar moeten ze in godsnaam nu een vervangster vinden?)
We zien dus wel wat er gebeurt, Karolien komt in maart al op vakantie en Carlos kan ik dag en nacht lastig vallen en ik besef dat ik mijn gat in de boter ben gevallen met een lief zoals hem.
Stuur mij maar extra veel liefde!!!