bijna

Bijna mama. Het kan nu echt niet lang meer duren, hoewel ons kindje het blijkbaar niet slecht vindt in mijn buik. (En ik kan hem geen ongelijk geven, slapen, spelen en eten wanneer je wil)
De laatste week begint ook het kindje zich klaar te maken om geboren te worden en dat maakt het moeilijk. Veel zeer, weëen die geen echte weëen zijn en ons zoontje blijkt niet zoals veel babytjes aanstalten te maken om het rustiger aan te doen, nee integendeel, hij blijft even vrolijk spelen en draaien in mijn buik, hoewel hij daar weinig plaats voor heeft.
Carlos en ik genieten ondertussen nog van onze laatste dagen/weken met z'n tweetjes en we profiteren- vooral in de weekends dan- volop van de zomer. Zwemmen, terraskes doen, een dorpje bezoeken,...

Carlos heeft het heel zwaar gehad op het werk (nog steeds een beetje, maar nu werkt hij minder) en daardoor verloor hij z'n vrolijkheid een beetje en werd hij echt triest bij momenten. Dat is logisch als je zijn werkomstandigheden bekijkt, maar het maakt je zo machteloos. Ondertussen begint het tij te keren en samen met enkele collega's (die ontslagen zijn zonder verwittiging, vergoeding,...) zijn ze naar de vakbond gestapt. De bazen gaan er elke keer opnieuw vanuit dat een metselaar maar een onnozel iemand is, maar daar beginnen ze zich serieus in te vergissen... Carlos heeft zijn papa als steun (die jarenlang zelf baas geweest is en speciaal is teruggekomen van vakantie om Carlos te steunen) en vermits ik toch maar thuis zit, ben ik me beginnen informeren over de Spaanse wetten en Carlos kan nu bij het minste de wet aanhalen, waar de bazen dus echt van achterover sloegen, des te meer, omdat ze altijd zeiden dat de werknemer geen recht had op wat dan ook, of dat Carlos er niks vanaf wist. Zo beslisten zij dat Carlos geen recht had op vaderschapsverlof. Waarom niet? Hij was niet getrouwd. Toen ben ik voor het eerst echt kwaad geworden, ben alle mogelijke instanties afgelopen en elke keer opnieuw kreeg ik te horen dat Carlos als vader alle recht had op dat verlof, getrouwd of niet. Ze proberen echt misbruik te maken van de onwetendheid van een gewone werknemer (wie kent er in godsnaam alle wetten van buiten?) en dat maakt ons heel kwaad, maar het tij is dus aan het keren. Carlos werkt minder, neemt binnenkort vaderschapsverlof en waarschijnlijk voor het eerst (!) betaalde vakantie. En beetje bij beetje is hij ook terug gelukkiger op dat vlak.

Ook ons autoprobleem is opgelost (we hadden een kapotte, oude auto), ondertussen hebben we -weer- een nieuwe auto, maar dit keer geen oud wrak, maar een redelijk nieuwe tweedehands auto dankzij de ouders van Carlos die-na enkele 'gesprekken'- ook door hadden dat wij een goede auto nodig hadden en dat we wel wat hulp konden gebruiken. We zijn er echt heeel blij mee, want Spanje is niet zoals Belgie een land waar je wel met de fiets de meeste dingen kan doen. Het enige probleempje blijft dat we het appartent van Carlos niet verhuurd krijgen, maar ook dat krijgen we wel opgelost.

Natuurlijk horen jullie wel wanneer ons kindje geboren wordt, jullie mogen ook altijd langskomen, maar wie eerst is, is eerst, dus laat het een beetje op voorhand weten alstublieft. Dikke kussen!