bijna

Bijna mama. Het kan nu echt niet lang meer duren, hoewel ons kindje het blijkbaar niet slecht vindt in mijn buik. (En ik kan hem geen ongelijk geven, slapen, spelen en eten wanneer je wil)
De laatste week begint ook het kindje zich klaar te maken om geboren te worden en dat maakt het moeilijk. Veel zeer, weëen die geen echte weëen zijn en ons zoontje blijkt niet zoals veel babytjes aanstalten te maken om het rustiger aan te doen, nee integendeel, hij blijft even vrolijk spelen en draaien in mijn buik, hoewel hij daar weinig plaats voor heeft.
Carlos en ik genieten ondertussen nog van onze laatste dagen/weken met z'n tweetjes en we profiteren- vooral in de weekends dan- volop van de zomer. Zwemmen, terraskes doen, een dorpje bezoeken,...

Carlos heeft het heel zwaar gehad op het werk (nog steeds een beetje, maar nu werkt hij minder) en daardoor verloor hij z'n vrolijkheid een beetje en werd hij echt triest bij momenten. Dat is logisch als je zijn werkomstandigheden bekijkt, maar het maakt je zo machteloos. Ondertussen begint het tij te keren en samen met enkele collega's (die ontslagen zijn zonder verwittiging, vergoeding,...) zijn ze naar de vakbond gestapt. De bazen gaan er elke keer opnieuw vanuit dat een metselaar maar een onnozel iemand is, maar daar beginnen ze zich serieus in te vergissen... Carlos heeft zijn papa als steun (die jarenlang zelf baas geweest is en speciaal is teruggekomen van vakantie om Carlos te steunen) en vermits ik toch maar thuis zit, ben ik me beginnen informeren over de Spaanse wetten en Carlos kan nu bij het minste de wet aanhalen, waar de bazen dus echt van achterover sloegen, des te meer, omdat ze altijd zeiden dat de werknemer geen recht had op wat dan ook, of dat Carlos er niks vanaf wist. Zo beslisten zij dat Carlos geen recht had op vaderschapsverlof. Waarom niet? Hij was niet getrouwd. Toen ben ik voor het eerst echt kwaad geworden, ben alle mogelijke instanties afgelopen en elke keer opnieuw kreeg ik te horen dat Carlos als vader alle recht had op dat verlof, getrouwd of niet. Ze proberen echt misbruik te maken van de onwetendheid van een gewone werknemer (wie kent er in godsnaam alle wetten van buiten?) en dat maakt ons heel kwaad, maar het tij is dus aan het keren. Carlos werkt minder, neemt binnenkort vaderschapsverlof en waarschijnlijk voor het eerst (!) betaalde vakantie. En beetje bij beetje is hij ook terug gelukkiger op dat vlak.

Ook ons autoprobleem is opgelost (we hadden een kapotte, oude auto), ondertussen hebben we -weer- een nieuwe auto, maar dit keer geen oud wrak, maar een redelijk nieuwe tweedehands auto dankzij de ouders van Carlos die-na enkele 'gesprekken'- ook door hadden dat wij een goede auto nodig hadden en dat we wel wat hulp konden gebruiken. We zijn er echt heeel blij mee, want Spanje is niet zoals Belgie een land waar je wel met de fiets de meeste dingen kan doen. Het enige probleempje blijft dat we het appartent van Carlos niet verhuurd krijgen, maar ook dat krijgen we wel opgelost.

Natuurlijk horen jullie wel wanneer ons kindje geboren wordt, jullie mogen ook altijd langskomen, maar wie eerst is, is eerst, dus laat het een beetje op voorhand weten alstublieft. Dikke kussen!

Schandalig, maar ondertussen zijn we weeral 2 maanden verder. Gelukkig hou ik jullie via facebook en telefoon toch ook een beetje op de hoogte.
Nog 2 maanden en ik ben mama ... . Nu begint het einde dus echt wel in zicht te komen. Ik voel me eigenlijk heel goed, buiten een paar kwaaltjes zoals heup- en rugpijn, maar dat is normaal, vermits het kindje nu echt wel groot en zwaar begint te worden. Maar ik heb niet te klagen, want ben niet superdik en de schrik dat ik veel plat zou moeten liggen naar het einde toe met mijn heup-en knieproblemen blijken tot nu toe ongegrond.
Papa en Lut hebben zelf mogen constateren dat alles goed is met 'Eduke' ( Of Pablo of Juanneke, of wat dan ook) en met mij en ik heb dan ook echt genoten van hun verblijf hier. Over enkele dagen komt mijn allerliefste zusje dan op bezoek en daar kijk ook heel hard naar uit.
Vervelen doe ik me tot hiertoe nog niet, hoewel mijn contract bij Druni dus officieel is afgelopen, maar het op orde brengen van de kinderkamer, naar dokters en zwangerschapslessen gaan en heeeel veel papierwerk in orde brengen is een fulltime bezigheid (hoewel ik moet toegeven dat ik wel veel rust ook). Op economisch gebied proberen we enkele tegenslagen te verwerken en er een oplossing voor te zoeken(vooral ik, vermits Carlos nog steeds hard en veel werkt). Onze huurders vertrekken namelijk onverwacht vroeger dan het einde van hun contract (ik weet niet hoe dat in Belgie zit, maar hier kan dat zomaar, zonder enige financiele vergoeding), waardoor ik koortsachtig nieuwe huurders aan het zoeken ben, want met 1 loon kunnen we onze huur niet betalen, als we nog willen eten en zo ook. Bovendien heeft Carlos' zijn 'sportwagen' het begeven, waardoor we zonder auto zitten, dus een beetje een ampetante situatie.
Carlos kan zich ontzettend opwinden over zo'n tegenslagen, zeker omdat hij heel hard werkt voor z'n geld. Hij kijkt dan ook al heel hard uit naar de vakantie die hij kan nemen als z'n zoontje geboren wordt.
Zowel zijn broer als zus zijn ondertussen getrouwd, van de trouw van zijn zus zie je enkele foto's en ook enkele foto's van hun 3 kinderen. Voor de rest nog een paar foto's van mezelf (ook enkele onnozele, maar ik stuur ze mee op, omdat het me veel moeite kost dat ze foto's van me maken).
Ik ga niet zeggen dat ik jullie vaker op de hoogte ga houden, want het lukt me toch niet...

weer nieuws

Ik zal jullie proberen de laatste maanden van mijn zwangerschap een beetje meer op de hoogte proberen te houden, want weet ook dat het niet altijd gemakkelijk is dat je dochter, zus, nichtje, vriendin,... 2000km verderop zit met een kindje in haar buik en jullie me niet kunnen zien evolueren. Geloof me , voor mij is dat ook niet gemakkelijk.
Ik ben eindelijk aan de voorspelde inhaalbeweging begonnen. Dat wil zeggen dat mijn buik beginnen groeien is aan een hoog tempo. Je ziet hier enkele foto's van mij, maar het zijn geen bepaald duidelijke foto's, maar zal m'n best doen om meer foto's te maken . Deze foto's zijn ook 's ochtends gemaakt en nu kan je zeggen, "waarom is dat belangrijk?". 's Avonds is mijn buik bijna dubbel zo dik en nu ben ik dus niet meer gewoon een dikke, maar echt zwanger. Dat merkte ik pas echt enkele dagen geleden toen een mevrouw opstond voor mij op de bus. Ik stond al even recht en toen ze me zag begon ze zich uitgebreid te verontschuldigen dat ze mijn 'toestand' niet eerder gezien had. Ik viel een beetje uit de lucht, want ik had me zelf nooit gezien als een persoon voor wie men moet rechtstaan op de bus.
Met de dikkere buik en meer gewicht begin ik me lichamelijk voor het eerst geremd te voelen. Zo kan ik in de winkel (de parfumerie) de onderste rekken niet meer kuisen of niet meer op mijn buik slapen. Voor de rest voel ik me heel goed, wat blijkbaar voor de Spaanse vrouwen hier heel vreemd is. Zij vinden het zot dat ik nog steeds ga werken (en bovendien 40 uren), kunnen er niet over uit dat ik nog geen 15 kilo ben bijgekomen en niet de hele tijd strakke kleren aandoe om mijn buik aan iedereen te laten zien.
Dat laatste is trouwens echt moeilijk. De lente heeft het moeilijk om een Spaanse lente te worden, het regent dus vaak en het is veel te koud voor de tijd van het jaar, dus ben ik blij dat ik nog steeds in mijn oude kleren pas. (Hoewel het snel zomer mag worden, want het begint nipt te worden).
Ons nieuwe appartment heeft zijn eerste nieuwe meubels en we hebben enkele foto's getrokken om jullie een beeld te geven, hoewel het natuurlijk nog kaal is.
De volgende weken hebben we een aantal dagen vrij wegens Pasen, Semana Santa,... dus gaan we ervan profiteren om Spanje weer wat meer te verkennen, ook stilletjesaan dozen beginnen in te pakken en te verhuizen en dan zal ik jullie wel meer nieuwtjes en foto's doorsturen.

Ik zal maar beginnen met wat me het meeste bezig houd (en maar goed ook), mijn zwangerschap. Voor diegenen die nog niet op de hoogte waren: Carlos en ik verwachten een zoontje. We zijn echt ongelooflijk gelukkig en beginnen nu ook ons leven min of meer aan te passen aan een leven met een kindje. Ondertussen ben ik 5 maand zwanger en alles gaat heel goed. Het begin was niet leuk. Ik kan het niet anders zeggen, de eerste 3 maanden waren zwaar. Misselijk, moe, prikkelbaar, veel pijn en de ongerustheid dat alles goed gaat of niet.
Ondertussen is die periode al ver achter ons en genieten we er toch meer van. Het enige 'kwaaltje' dat ik heb is de vermoeidheid, maar ik mag echt niet klagen, want ik heb echt een zalige zwangerschap nu. Gisteren ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een echografie, de belangrijkste in de hele periode, want op 20 weken is het kindje al echt een kindje en kunnen eventuele misvormingen of ziektes te zien zijn. En ons jongentje is perfect. Het hartje klopt sterk, het heeft niertjes en armpjes, beentjes, nageltijes, haar,...En zelfs voor de geboorte palmt het al het hart in van de verpleegsters. Een hele groep verpleegsters stond gisteren rond het scherm van de echografie te lachen met de onnozele bewegingen die het kindje maakte.Het beweegt namelijk heel veel en dat terwijl het niet echt veel plaats heeft. Naar Spaanse normen is het een groot kindje (ik vermoed dat het dan naar Belgische normen normaal is) en hoewel je natuurlijk kan zien dat ik zwanger ben, heb ik absoluut geen dikke buik. (nog niet...) De datum van de geboorte verschuift telkens, dus we houden het op de eerste 14 dagen van augustus, hoewel de officiele datum nog steeds 15 augustus is.
Ons leven zal dus wel serieus veranderen en dat houdt ook in dat we -weeral- moeten verhuizen. Ons appartement is namelijk op de 4e verdieping en heeft geen lift. Ja, logisch dat dat met een buggy of zelfs met een dikke buik zeer moeilijk is. Al 2 maanden waren we op zoek, maar San Vicente is duur. Of je vindt iets voor 500euro dat of een krot is of geen lift heeft of je betaalt 600 euro en dat is toch echt veel (zeker met de Spaanse lonen).
Een week geleden vertelden we onze zorgen aan Carlos' beste vriend en die vertelde ons dat zijn papa een appartement te huur heeft voor 650 euro, maar dat niemand het wil huren. 650 kunnen wij ook niet betalen maar de beste vriend is dan met de papa gaan praten en omdat hij Carlos goed kent en weet dat we steeds zullen betalen (en omdat het anders toch nooit verhuurd wordt) besloot hij het ons te verhuren voor 550 euro. En hiermee vallen we echt met ons gat in de boter. Het appartement is namelijk nieuw. Er komen nieuwe meubels in, het heeft 3 slaapkamers en het beste van al: het heeft een enorm terras, waardoor we buiten kunnen eten en ook ons kindje veel plaats heeft.(Nee, er kan geen zwembad op het terras, hoogstens een plonsbaddeke) Over een maand trekken we er in en we hopen dat het weer dan eindelijk goed is, zodat we er volop van kunnen genieten.
Jullie zijn weer een beetje op de hoogte. Binnenkort meer en dan probeer ik er ook foto's op te zetten.