Ik weet het, ik weet het... Het is weer heeel lang geleden dat ik iets op mijn blog gezet heb. Maar wees gerust, ik ben er nog.
Zoals je de laatste keer kon lezen ging ik dus naar Belgie voor de trouw van papa en Lut. Op het werk is alles in orde gekomen (met het verlof krijgen enzo) en ik ben dan samen met Carlos 3 daagjes naar Belgie gegaan. Het was zo leuk om terug even 'thuis' te zijn, de trouw was heel mooi, gezellig, ...heel papa en Lut.
Maar dat lijkt ondertussen al weer heel lang geleden. De dag dat we terug in Alicante aankwamen moest ik meteen terug werken en diezelfde dag is Carlos een autootje gaan kopen (een heel oud, versleten ding, maar het marcheert:)) Ik vond het niet gemakkelijk om terug in het ritme van- veel werken, elkaar weinig zien en niet echt thuis te zijn in je eigen huis - te zitten en zowel Carlos als ik hadden het moeilijk en we wilden verandering. Van job veranderen of van stad veranderen was geen optie, want werk is er absoluut niet en dus ook niet in een andere stad. Ik vind het best frustrerend om jong te zijn, best wel capaciteiten te hebben en te weten dat je supergelukkig moet zijn dat je een job hebt, wat dan ook. Carlos wordt soms echt onder druk gezet, maar sinds kort weten we dat hij weer voor 6 maanden zeker is van zijn werk en van de 8 meisjes die ongeveer op hetzelfde moment als ik zijn aangenomen, heb ik al van 4 gehoord dat het contract op 3 maanden niet verlengd wordt. Zij moeten opnieuw werk zoeken. Over een maand is het mijn beurt en wordt er beslist of mijn contract verlengd wordt, maar tot hier toe
ziet het er goed uit. Dat zou echt geluk zijn, want als ik nu ontslagen wordt, vind ik geen werk in de komende maanden/jaren hier. Dus de druk is soms groot en dat zorgt niet altijd voor een leuke sfeer.
Maar dat lijkt ondertussen al weer heel lang geleden. De dag dat we terug in Alicante aankwamen moest ik meteen terug werken en diezelfde dag is Carlos een autootje gaan kopen (een heel oud, versleten ding, maar het marcheert:)) Ik vond het niet gemakkelijk om terug in het ritme van- veel werken, elkaar weinig zien en niet echt thuis te zijn in je eigen huis - te zitten en zowel Carlos als ik hadden het moeilijk en we wilden verandering. Van job veranderen of van stad veranderen was geen optie, want werk is er absoluut niet en dus ook niet in een andere stad. Ik vind het best frustrerend om jong te zijn, best wel capaciteiten te hebben en te weten dat je supergelukkig moet zijn dat je een job hebt, wat dan ook. Carlos wordt soms echt onder druk gezet, maar sinds kort weten we dat hij weer voor 6 maanden zeker is van zijn werk en van de 8 meisjes die ongeveer op hetzelfde moment als ik zijn aangenomen, heb ik al van 4 gehoord dat het contract op 3 maanden niet verlengd wordt. Zij moeten opnieuw werk zoeken. Over een maand is het mijn beurt en wordt er beslist of mijn contract verlengd wordt, maar tot hier toe
ziet het er goed uit. Dat zou echt geluk zijn, want als ik nu ontslagen wordt, vind ik geen werk in de komende maanden/jaren hier. Dus de druk is soms groot en dat zorgt niet altijd voor een leuke sfeer.Maar net toen we dachten 'Wat kunnen we dan veranderen?' vonden we huurders voor ons appartement. We hadden dat al een hele tijd te huur staan, maar niemand was geinteresseerd genoeg. Welgeteld 14 dagen hadden we om een ander appartement te vinden, te huren en te verhuizen. En als de nood het hoogste is, komt er altijd iets moois uit de lucht gevallen in mijn leven. Het was onze droom om in de buurt van de kerk van San Vicente te wonen, in het centrum, bij de winkeltjes, de markt, de gezellige cafeetjes,... en die droom komt morgen uit. Op 100 meter van de kerk, recht tegenover de markt. Daar gaan we wonen en het is te betalen omdat er geen lift is (en ne Spanjaard wil geen appartement zonder lift). Het heeft een klein, gezellig terrasje, een salon met grote tv en veeeel slaapkamers, dus iedereen is weer welkom. (En Hannah en Kathleen hebben dat perfect begrepen want mijn allerbeste vriendinnen komen samen langs begin februari!)
Carlos zal werk hebben morgen want hij zal moeten verhuizen zonder mij, vermits ik zelfs op een feestdag 1 november zal moeten werken...
En het weer hier..., ik kan er niet genoeg van krijgen. Blijkbaar is oktober de ideale maand om op bezoek te komen. September was somber en regenachtig, maar in oktober is de zon beginnen schijnen en het is niet opgehouden. Ondertussen is het fris ('s ochtends 7 graden), maar ik vind het fantastisch om in het zonnetje, met een jas en een sjaal naar het werk te fietsen en dan in de late naniddag terug naar huis te gaan zonder sjaal en jas. Ik moet toegeven dat de zomer hier wel heel warm is, maar de lente en herfst zijn hier fantastisch. En wij proberen daar zo veel mogelijk van te genieten (zie foto's)
.
Nu ik in het centrum ga wonen, ben ik in principe meer bereikbaar op de computer, dus instaleer skype en dan proberen we af te spreken. lieve groetjes
