ik mis jullie

T'is niet gemakkelijk om geen werk te hebben in een land waar je niet veel vrienden hebt, in een buurt waar alleen bomma's en kindjes wonen en met een vriend die superveel werkt. Ik begin het stilletjesaan kotsbeu te geraken. Het appartement is superproper, San Vicente ken ik al vanbinnen en vanbuiten en het eten voor vandaag is al klaar. Dan verveel ik mij dus en mis ik jullie superhard. Ik tel de dagen af dat papa en Elise komen.
Carlos merkt ook dat ik minder vrolijk ben en probeert me op te vrolijken, maar ik zie hem weinig. 'S avonds is hij zo moe dat hij meteen na het eten in slaap valt en dit weekend had hij een verjaardagsfeest waardoor ik hem ook maar amper gezien heb. Zaterdagochtend had hij een verrassing, want na het fiasco met de te kleine poesjes, wou hij een grote poes adopteren, wat ik maar niks vond, en om mij bezig te kunnen houden en me niet te alleen te voelen mocht ik 2 nieuwe kleine poesjes gaan kiezen bij een vriend van hem. Het zijn ongelooflijk schattige beestje en hoewel ik geen kattemens ben, voel ik me toch iets minder alleen (ik ga zo'n vrouw worden met allemaal poezen om zich heen). De grootste is een mannetje en van een andere mama als het vrouwtje en heet "tsjako", het kleintje heeft nog geen naam. Het is een meisje en alle suggesties zijn welkom.
Dus ik mis jullie heel hard, probeer me niet constant te bellen om te zeggen dat jullie me missen, want voor mij is het momenteel ook niet gemakkelijk. Waarom word ik ook verliefd op een Spanjaard?

Dikke kus

Voila, het is ons gelukt de economische crisis te overleven (het is nog niet gedaag maar soit). Carlos heeft namelijk werk en wel als metselaar. Momenteel heeft hij veel geluk want het is vlakbij, maar van zodra dit gebouw klaar is, zal hij waarschijnlijk verder moeten gaan werken. Hij is erg gelukkig dat hij terug kan werken, terug tussen de mannen zit, terug geld verdient,... Hij werkt alleen erg, erg hard. Hij vertrekt 's ochtends om 7.30u en is terug om 20.00u 's avonds en meestal is hij dan echt 'op', en meestal ook serieus verbrand van de zon. Hij wordt stillekesaan een negerke.

Vermits ik nog volop aan het zoeken ben naar werk, heb ik mij maar noodgedwongen gebombardeerd tot huisvrouw en ik vermoed dat dat best leuk kan zijn, als je veel vrienden hebt, de buren kent of kinderen hebt, maar in mijn geval betekent dat verveling. Ik kuis, ga naar de markt en zorg voor Carlos. Gelukkig heb ik iets gevonden om mij bezig te houden: studeren. Wat? Wel, voor een brommerke. Iedereen hier zei dat dat supergemakkelijk was, wel ik vermoed als je Spaans bent wel, maar de regels zijn hier heel anders als bij ons en ik ben niet echt vertrouwd met de woordenschat i.v.m brommerkes. De helft van de vragen heb ik altijd fout omdat ik niet snap wat ze vragen. Maar het zou wel leuk zijn om een brommerke te hebben en in het zonneke naar mijn werk te kunnen rijden.

In de weekends rijden Carlos en ik met z'n groot brommerke rond in Spanje en daar genieten we allebei heel erg van. Afgelopen weekend zijn we naar de streek van Orihuela gegaan. De moeite.

Zoals enkelen onder jullie ook weten hadden we 2 kleine poesjes, die we geadopteerd hadden omdat de mamapoes ze niet wou. We vonden het heel leuk om voor ze te zorgen, maar wisten dat ze te klein waren. Uiteindelijk hebben ze moeten teruggeven en zijn ze gestorven. Carlos vond het echt verschrikkelijk en de enige foto die ik mocht houden is die met Maria, zijn nichtje.

En dan nog 2 schattige foto's die ik jullie niet wil onthouden van Nerea en mij. Nerea is het nichtje van Carlos en met haar heb ik de beste band omdat ze zo oud is als Carlos en ik samenzijn en ik ze dus ken vanaf het begin. Carlos is haar peter, maar ze moet niks van hem hebben. "NO" is het enige dat ze kent als hij verschijnt en bij mij is ze doodgraag, tot grote ergernis van Carlos.

Tot binnenkort en ik mis jullie!